Bir uydu dayanım, çalışma ve performansını ölçmek üzere belirli bir test sürecinden geçirilir. Test şartları ve içerikleri uydunun türü ve görevine bağlı olarak çevresel şartlarca belirlenir. Bunların başlıcaları titreşim ve ısıl vakum testleridir. Titreşim testleri fırlatma sırasında uydunun maruz kalacağı statik ve dinamik yüklerin temsili uygulamasıdır.

Yük düzeyleri fırlatıcı firma tarafından sağlanır. Isıl vakum testleri ise uydunun yörüngede yaşamı boyunca karşı kalacağı sıcaklık ve basınç ortamının uyduya ve çalışmasına etkilerini incelemek üzere yapılır. Bu çevresel testlere radyasyon ve elektromanyetik etkileşim testleri de eklenebilir.

Testler önce uydu bileşenleri, daha sonra da varsa Mühendislik Modeli (EQM) ve nihai olarak ta uçuş modeline (FM) uygulanır. Mühendislik modeli birçok özellik ve bileşen olarak uçuş modeli ile özdeş olup uzaya fırlatılması gerekmez. Uçuş modeli ise yörüngeye yerleştirilecek model olup fırlatma öncesi yazılım yenilemesine izin verir.

Titreşim testleri EQM’e yeterlilik düzeyinde uygulanır. Bu testlerde uydu normalde karşılacağı yüklerin bir miktar üzerinde zorlamaya tabii tutulur. Böylece uydunun beklenmedik şartlar altında davranışı gözlenir.

Uçuş modeli ise sadece karşılaşılması beklenen yüklemeler altında kabul testlerine tabii tutulur.

Böylece yörüngeye oturacak modelin gereksiz zorlanması önlenmiş olur. Uçuş modeli ek olarak sabit sıcaklıkta ısıl teste ve yörüngede sıcaklık değişimlerini temsilen ısıl vakum döngü testlerine tabii tutulur.

Her bir test sonrası uydunun görevlerini eksiksiz yerine getirip getirmediği kontrol edilir.